κάποτε

το σώμα τους είναι πλέον  γερασμένο και γκρίζο, μα κάποτε είχε κι αυτό, το ζωηρό χρώμα της νιότης... κάποτε κι αυτοί όπως κι εμείς, σκεφτόντουσαν κι ονειρευόντουσαν το αύριο... το οποιοδήποτε αύριο… 

δεν πάει πολύς καιρός από τότε... κι όμως... αυτό που έμεινε,  αυτό που τώρα συναντούμε καθημερινά… είναι έσχατη ένδεια... ούτε άνθρωποι, ούτε ζωές... μόνο ένα κλίμα νηπενθές… 

που πήγαν όλοι… τι απέγιναν; 

ποιος ξέρει… ποιος νοιάζεται πια;