δραπετεύοντας
λάτρεψες τις ικεσίες,
ανέκαθεν πρόσμενες κάτι που θα μπορούσε να σε λυτρώσει
που θα βρισκόταν μαζί σου, σ’ αιώνια εναλλαγή
ικανό να σκίζει τις θολές σου, γραμμές των οριζόντων
και να σε ταξιδεύει αδιάκοπα, στην ατελείωτη γη…
κάτι που θα ‘κανε γοργά, να φύγει το κοράκι…
που στης ψυχής σου πάντοτε, ζει την καταχνιά
να φύγει κράζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του
προς κάποια α…
ανέκαθεν πρόσμενες κάτι που θα μπορούσε να σε λυτρώσει
που θα βρισκόταν μαζί σου, σ’ αιώνια εναλλαγή
ικανό να σκίζει τις θολές σου, γραμμές των οριζόντων
και να σε ταξιδεύει αδιάκοπα, στην ατελείωτη γη…
κάτι που θα ‘κανε γοργά, να φύγει το κοράκι…
που στης ψυχής σου πάντοτε, ζει την καταχνιά
να φύγει κράζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του
προς κάποια α…