ο νεαρός και το κοχύλι

Μια φορά κι έναν καιρό ένα μικρό αγόρι ζούσε σε ένα μικρό χωριό. Κάθε μέρα έκανε ότι του ζητούσαν οι γονείς του...

Ήθελαν να ταΐσει τα πρόβατα, έτσι κι έκανε... Ήθελαν να αρμέξει τις αγελάδες, έτσι κι έκανε... Ήθελαν να καθαρίσει τον αχυρώνα, έτσι κι έκανε… Ήθελαν να μοιάσει στο μεγάλο του αδερφό, έτσι αντέγραψε ότι έλεγε και έκανε εκείνος... Όμως δεν ήταν αρκετό... Τ’ αγόρι ένιωθε αγχωμένο και δυστυχισμένο...

Όσο σκληρά και αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να κερδίσει την αποδοχή των γονιών του για πολύ... Για κάθε στόχο που επιτύγχανε εκείνοι είχαν νέες προσδοκίες για να πάρουν τη θέση του... Και παρέμενε αγχωμένο και δυστυχισμένο... Αναζητούσε την ηρεμία και την ευτυχία περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο... Έτσι αποφάσισε να τ’ αναζητήσει στους φίλους και τους γείτονες του...


Για χρόνια άκουγε τις συμβουλές τους και έκανε ότι του έλεγαν πως ήταν σωστό ... Αν κι απέκτησε τη φήμη του άξιου νέου, παρέμενα ακόμη αγχωμένος και δυστυχισμένος!!...

Όλα αυτά τα χρόνια οι χωρικοί μιλούσαν για έναν σοφό ηλικιωμένο ερημίτη που ζούσε μόνος του στην κορυφή ενός βουνού, κοντά στην άκρη ενός βράχου, πολύ - μα πολύ μακριά... Έλεγαν ότι γνώριζε μυστικά που οι κοινοί θνητοί δεν ήξεραν... Η σοφία του ήταν εξαιρετική...


Μία μέρα η απογοήτευση και το άγχος του νεαρού τον έκαναν να πάρει μια απόφαση... Αποφάσισε να βρει τον σοφό άντρα και να του ζητήσει να μοιραστεί μαζί του αυτό το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας… Ο νεαρός άντρας μάζεψε το σακίδιο του κι ενώ όλοι κοιμόντουσαν εκείνο το βράδυ, δραπέτευσε … 


Έπειτα από πολλές εβδομάδες στο δρόμο, με λίγο φαγητό και νερό, έφτασε τελικά στην φτωχική - ταπεινή κατοικία στην κορυφή ενός μακρινού βράχου... Χτύπησε την πόρτα και ένας λεπτός ηλικιωμένος κύριος με έναν καφέ μανδύα τον χαιρέτησε ευγενικά με τα μάτια του. 


Λαχανιασμένος και μιλώντας με δυσκολία απ’  την εξάντληση, ο νεαρός άντρας ρώτησε: Είσαι ο σοφός ερημίτης για τον οποίο μιλάνε όλοι;

Ο ερημίτης απάντησε αργά και σταθερά: Ναι, εγώ είμαι!

Ο νεαρός άντρας τότε του είπε: Έχω έρθει από τόσο μακριά ψάχνοντας γαλήνη και ευτυχία... Θα κάνω ότι μου πεις... Σε παρακαλώ δείξε ευμένεια και δώσε μου το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας που διακαώς αναζητώ...

Ο σοφός άντρας χαμογέλασε και είπε: Φέρε μου ένα καρβέλι ψωμί από το κοντινότερο χωριό… Μην επιστρέψεις χωρίς αυτό και έπειτα θα σου δώσω την ευλογία μου...

Αν και εξουθενωμένος ο νεαρός άντρας ήταν ενθουσιασμένος που ο σοφός άντρας είχε συμφωνήσει να μοιραστεί το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας μαζί του... Έφυγε αμέσως και επέστρεψε την επόμενη μέρα με ένα φρέσκο, ζεστό  καρβέλι ψωμί από το κοντινότερο χωριό...

Ο σοφός άντρας πήρε το καρβέλι και είπε: Σε ένα συγκεκριμένο χωράφι, αρκετές ημέρες ταξίδι από εδώ, υπάρχει ένα σπάνιο λουλούδι με χρυσά άνθη... Υπάρχει μόνο μια ντουζίνα απ’  αυτά τα λουλούδια και ανθίζουν μόνο τα μεσάνυχτα. Φέρε μου ένα από αυτά τα λουλούδια και φρόντισε να το φέρεις την ώρα που θα ανθίζει! Μην επιστρέψεις αν δεν το έχεις και τότε θα σου δώσω την ευχή μου...

Αν και αυτή η αποστολή ήταν πιο δύσκολη από την προηγούμενη, ο νεαρός άντρας ορκίστηκε να επιστρέψει με το πολύτιμο λουλούδι που θα του έφερνε το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας…

Μερικές εβδομάδες αργότερα ο νεαρός άντρας επέστρεψε με ένα χρυσό λουλούδι ακριβώς τα μεσάνυχτα όταν το λουλούδι άνθισε με μία εξαιρετική ομορφιά...

Ο σοφός άντρας κούνησε καταφατικά το κεφάλι, μετά έβγαλε ένα κοχύλι από τον μανδύα του και το έδωσε στο νεαρό.

O νεαρός άντρας έμεινε έκθαμβος βλέποντας ένα τόσο όμορφο κοχύλι... Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο που είχε δει… Είχε μία ιριδίζουσα λάμψη που έμοιαζε με φωτοστέφανο...

Ο σοφός άντρας είπε: Φέρε μου ένα κοχύλι που να είναι ίδιο με αυτό... Πρέπει να είναι ακριβώς το ίδιο... Μην επιστρέψεις εάν δεν το έχεις, μόνο τότε θα έχεις την ευλογία μου...

Ο νεαρός άντρας αμφέβαλε ότι θα μπορούσε να βρει ακόμα ένα κοχύλι τόσο όμορφο και τόσο μοναδικό... Δάσκαλε, δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλο κοχύλι σαν κι αυτό πάνω σε αυτή τη γη... Είναι πραγματικά ένας θαυμάσιος θησαυρός...

Ο σοφός άντρας επέμεινε: Πρέπει να βρεις ακόμα ένα… Μην επιστρέψεις αν δεν το έχεις, και τότε θα έχεις την ευλογία μου...

Ο νεαρός άντρας τελικά αποφάσισε να προσπαθήσει... Θα  ‘πρεπε να ευχαριστήσει τον σοφό άντρα για να του μάθει το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας... Κατευθύνθηκε προς τη θάλασσα… Όταν επιτέλους έφτασε, τα κύματα έσκασαν στην ακρογιαλιά και τον χτύπησαν πολύ δυνατά. Κόντεψε να πεθάνει πέφτοντας πάνω στους βράχους. Έπειτα από πολλούς μήνες εξερεύνησης, ο νεαρός άντρας δεν μπορούσε να βρει ένα κοχύλι πανομοιότυπο... Πολλά ήταν παρόμοια αλλά κανένα ακριβώς το ίδιο. Το καθένα είχε τη δική του μοναδική ομορφιά...

Μόλις κοίταξε πιο προσεκτικά κατάλαβε ότι το κάθε κοχύλι είχε το δικό του μικρό φωτοστέφανο και ήταν πράγματι ένας μοναδικός και πολύτιμος θησαυρός... Ο νεαρός άντρας τελικά κατάλαβε ότι ο σοφός άντρας του είχε αναθέσει μία ανέφικτη αποστολή! Κανένα κοχύλι δεν είχε όμοιο του... Είχε απογοητευτεί πάρα πολύ. Εξάλλου, είχε ξοδέψει τόσο χρόνο και κόπο προσπαθώντας να κερδίσει την αποδοχή αυτού του σοφού άντρα... Ο οποίος  σίγουρα θα απογοητευόταν από την αποτυχία του και δεν θα του έλεγε ποτέ το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας... Αλλά γιατί ο σοφός άντρας να του αναθέσει μία αδύνατη αποστολή;;;


Έπειτα από πολλές άγρυπνες νύχτες, σκεπτόμενος τί να κάνει, ο νεαρός άντρας επέστρεψε στην κατοικία του σοφού άντρα στην κορυφή του βράχου.

Έβγαλε το κοχύλι που του είχε δώσει ο σοφός άντρας από το σακίδιο του. Και του εξήγησε… Έψαξα για μήνες για ένα κοχύλι ακριβώς το ίδιο με αυτό... Αλλά ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει κανένα όμοιο του. Είναι πραγματικά μοναδικό... Στην πραγματικότητα, κάθε κοχύλι που βρήκα έχει τη δική του, μοναδική ομορφιά...

Τα μάτια του σοφού άντρα έλαμψαν...

Ο νεαρός άντρας ικέτεψε: Σε παρακαλώ μη με απορρίψεις… Δώσε μου μία άλλη δοκιμασία και θα την εκπληρώσω... Σου το υπόσχομαι!


Ο σοφός άντρας ξαφνικά φάνηκε πολύ απογοητευμένος… Με ένα νεύμα είπε: Φύγε και μην ξαναγυρίσεις… Ο ερημίτης γύρισε την πλάτη του για να ξαναμπεί μέσα.

Τότε ο νεαρός άντρας ξέσπασε σε κλάματα από θυμό και ματαίωση... Φώναξε… Ταξίδεψα τόσο μακριά από την πατρίδα μου και πέρασα μήνες διακινδυνεύοντας τη ζωή μου με αυτές τις δοκιμασίες μόνο και μόνο για να σε ευχαριστήσω…

Κι ο σοφός άντρας έμεινε σιωπηλός.

O νεαρός άντρας ρώτησε: Γιατί δε λες κάτι - οτιδήποτε; Περιφρόνησα τα δικά μου θέλω... Έβαλα στην άκρη τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου... Γιατί με καταφρονείς και με διώχνεις χωρίς το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας;;; Ξέρεις πως μ’ έστειλες σε μία αδύνατη αποστολή, τότε γιατί απογοητεύτηκες μαζί μου;;;

Ο σοφός άντρας κούνησε αργά το κεφάλι του και ξεκίνησε να περιπατάει προς τα μέσα...

Τότε ο νεαρός άντρας φώναξε ξανά: Είσαι απατεώνας! Δεν έχεις το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας… Προσπάθησα σ’ όλη μου τη ζωή να ευχαριστήσω τους άλλους... τους γονείς μου, τους φίλους, τους γείτονες και τώρα εσένα... για να κερδίσω την αποδοχή τους... Κάθε φορά η αποδοχή είναι παροδική. Βάζεις τις δικές σου προσδοκίες πάνω μου... Πολλές φορές οι προσδοκίες σου είναι διαφορετικές απ’ αυτό που θέλω για τον εαυτό μου, ή είναι απλά ακατόρθωτες!!! Και συνέχισε: Είσαι απογοητευμένος... Νομίζεις ότι έχω διαψεύσει τις προσδοκίες σου επειδή δεν έφερα το πανομοιότυπο κοχύλι. Δε σε έχω διαψεύσει καθόλου…


Εκείνη τη στιγμή η απάντηση που ο νεαρός άντρας έψαχνε τόσα χρόνια έγινε ξεκάθαρη!!!

Με μία ήρεμη, ήπια φωνή ο νεαρός άντρας είπε: Ορίστε η αλήθεια… Δεν υπάρχουν δύο κοχύλια όμοια μεταξύ τους και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν…. Το καθένα είναι μοναδικό κι ένας θησαυρός από μόνο του… Τα κοχύλια δεν υπάρχουν για να κερδίσουν την αποδοχή σου κι ούτε κι εγώ... Κι έτσι έστρεψε για να φύγει, νιώθοντας μία εσωτερική κάπως παράξενη ελαφρότητα, καινούρια και υπέροχη... Με έκπληξη συνειδητοποίησε πως έτσι πρέπει να είναι όταν νοιώθεις γαλήνη και ευτυχία…


Ο σοφός άντρας γύρισε με ένα ήρεμο χαμόγελο και λαμπερά μάτια... Κι απάντησε αργά. Δεν απογοητεύτηκα επειδή δεν κατάφερες να φέρεις ένα ίδιο κοχύλι... Απογοητεύτηκα που δεν κατάλαβες ότι είσαι άξιος χωρίς αυτό! Τώρα ξέρεις κι εσύ το μυστικό της γαλήνης και της ευτυχίας... Είναι τούτο: Η γαλήνη και η ευτυχία δεν έρχονται προσπαθώντας να κερδίσουμε την έγκριση και την αποδοχή των άλλων... Έρχονται καταλαβαίνοντας ότι είμαστε άξιοι και πολύτιμοι χωρίς αυτήν...

Έχεις αξία ακριβώς όπως είσαι... Εσύ είσαι το κοχύλι… Είσαι κάτι όμορφο και μοναδικό, ένας θησαυρός που δεν μπορούν καν, να τον περιγράψουν οι λέξεις...