ελεύθερος

περπατώντας μοναχός προς το σπίτι μου, σκεφτόμουν τις αλλαγές πουείχαν  αρχίσει  πλέον να  διακρίνονται… όχι τόσο απ’ έξω, όσο από μέσα μου...

ενιωθα τώρα πια ξεκάθαρα που οδηγούσε ο δρόμος μου και ποιες ήταν οι προτεραιότητες μου... Ο ιστός της πλάνης είχε ως δια μαγείας εξαφανιστεί!

είχα παραιτηθεί απ’ την απαίτηση να με ικανοποιεί ο τρόπος που  ήταν  φτιαγμένος ο  κόσμος… γι’ αυτό το λόγο, απρόσμενα και ξαφνικά,είχαν εξαφανιστεί κι οι απογοητεύσεις μου…

θα συνέχιζα να κάνω ότι ήταν απαραίτητο για να ζήσωστην  καθημερινότητα του μικρόκοσμου που με περιβάλει,μία ακόμη συνηθισμένη ανθρώπινη φιγούρα, με συνηθισμένες ανθρώπινες ευθύνες αλλά… Κάτω απ’ τους δικούς μου μόνο, όρους και κανόνες…

μία ευτυχισμένη, χρήσιμη ή μη οντότητα… Παράλογη ευτυχία;;; Μπορεί!Έχω αρχίσει να αισθάνομαι ελεύθερος!!! Είναι ούριος ο άνεμος της αλλαγής…